Strefa boksu: lipca 2020

środa, 8 lipca 2020

WIEDZA O BOKSIE CZ.6: SD (SPLIT DECISION)

SD (SPLIT DECISION) – niejednogłośna deyzja sędziów. Ogłaszana jest kiedy dwóch sedziów wypunktowało zwycięstwo zawodnika A, a trzeci jako wygranego widział zawodnika B.

WIEDZA O BOKSIE CZ.5: MD (MAJORITY DECISION)

MD (MAJORITY DECISION) – decyzja większościowa. Jest to werdykt walki, w którym dwaj sędziowie wypunktowali zwycięstwo jednego zawodnika, a trzeci widział remis.

WIEDZA O BOKSIE CZ:4: CATCHWEIGHT

CATCHWEIGHT - limit umowny, pojęcie stosowane w sportach walki takich jak boks czy MMA. Jest to limit wagowy ustalony przez zawodników, niebędący jednak oficjalnym limitem wagowym.

Waga umowna tzw. catchweight jest stosowana w celu zapewnienia równych szans i zapobieganiu drastycznym różnicom wag zawodników. Bardzo często jest stosowana w walkach bokserów wywodzących się z dwóch różnych kategorii wagowych.

WIEDZA O BOKSIE CZ.3: UD (Unanimous decision)

UD (z ang. Unanimous decision) - jednogłośna decyzja, werdykt kiedy wszyscy sędziowie wypunktowali zwycięstwo jednego zawodnika.

Pojęcie to używane jest w większości sportów kontaktowych takich jak boks, kickboxing, muay-thai czy MMA.
W boksie olimpijskim punktuje pięciu, a w zawodowym trzech sędziów - w każdym przypadku by walka zakończyła się jednogłośną decyzją każdy sędzia musi wypunktować zwycięstwo jednego pięściarza.

WIEDZA O BOKSIE CZ.2: RSC

RSC (z ang. Referee stops the contest) - jest to termin używany w boksie amatorskim, w którym sędzia przerywa pojedynek by chronić zdrowie zawodnika. Dzieje się tak w sytuacjach gdy bokser jest deklasowany przez przeciwnika, nie może się bronić lub z innego powodu nie jest w stanie kontynuować walki.

Odpowiednikiem RSC w boksie zawodowym jest TKO (z ang. Technical knockout), pojęcie pewnie bardziej kojarzone przez większość ludzi.

WIEDZA O BOKSIE CZ. 1: AIBA

AIBA - Międzynarodowe Stowarzyszenie Boksu (z ang. International Boxing Association). Co ciekawe, nazwa AIBA została po założonej w 1946 roku Amateur International Boxing Association. Jest to organizacja, która zrzesza 201 narodowych federacji boksu amatorskiego. Jej głównym działaniem jest wspieranie boksu mężczyzn i kobiet na każdym szczeblu amatorskim oraz zapewnienie przejrzystych standardów podczas organizacji gal - sędziowania, rankingów oraz wynagrodzeń pięściarzy.

Ciekawostką jest to, że na zawody sankcjonowane przez AIBA dopuszczone są tylko rękawice i kaski z atestem AIBA, które muszą przejść liczne badania laboratoryjne ściśle monitorowane przez organizację. Każda rękawica jest dokładnie ważona przed opuszczeniem fabryki, a dopuszczalne różnice w wagach są minimalne. Dopuszczone są m.in konkretne modele marek: Adidas, Green Hill oraz Top Ten.

LEGENDARNE WALKI CZ.14: JACK DEMPSEY – LUIS ANGEL FIRPO

14 września 1923 roku w pojedynku wagi ciężkiej spotkali się Jack Dempsey i Luis Angel Firpo. Walka odbyła się na baseballowym stadionie Polo Ground w Nowym Jorku.
Pojedynek cieszył się ogromnym zainteresowaniem w USA, a bilety rozeszły się w pół godziny. Z trybun starcie obejrzało prawie 90 tysięcy kibiców.

Już pierwsza runda była niesłychanie emocjonująca! Walka nie zaczęła się dobrze dla Dempseya, który nadział się na kontrę argentyńczyka i wylądował na deskach. Bardzo szybko jednak się podniósł i ruszył do ataku na rywala, który po chwili sam leżał na macie. W samej pierwszej rundzie Firpo był na deskach aż 7 razy! Firpo ciągle się nie poddawał, a pod koniec rundy rzucił na liny Dempseya strasznym prawym, po którym wypadł za ring wprost na podekscytowanych reporterów.

Pierwsze starcie zakończyło się, a komentatorzy określali je wówczas mianem najlepszego w amerykańskiej historii boksu.

Od początku drugiej rundy Dempsey przeszedł do ataku. Po chwili Firpo wylądował na deskach. Wstał, ale zaraz potem potężny prawy sierpowy Dempseya zakończył pojedynek na dobre.

Walka ta jest uznawana jako jedna z najbardziej dramatycznych, a zarazem ekscytujących w historii. Warto jednak wpomnieć, że sędzia nie do końca przestrzegał zasady neutralnego narożnika – Dempsey kilkukrotnie stał nad rywalem i po liczeniu od razu zasypywał go gradem ciosów.
Przepisy w tamtym okresie były nie do końca sprecyzowane. Później zasady zmieniono, ustalając że sędzia może rozpocząć liczenie dopiero wtedy, gdy przeciwnik uda się do neutralnego narożnika.
Obowiązują one do dziś.

LEGENDARNE WALKI CZ. 13 THOMAS HEARNS – SUGAR RAY LEONARD I

Pojedynek między Thomasem Hearnsem a Sugarem Rayem Leonardem odbył się 16 września 1981 roku. Walka ta budziła wielkie emocje i przyciągnęła tłumy kibiców. Bilety, choć drogie, rozeszły się już miesiąc przed walką co do ostatniej sztuki.

Stawką pojedynku były pasy WBC i WBA kategorii półśredniej. Walka została potem uznana przez walkę roku 1981 przez słynny magazyn "The Ring".

Thomas Hearns, który słynął ze świetnego jak na tę kategorię wagową wzrostu i zasięgu ramion, zaczął walkę w swoim stylu. Próbował kłuć lewym prostym, trzymać na dystans bardzo ruchliwego Sugara Raya. Leonard nie był jednak łatwy do trafienia – nie stał w miejscu, poruszał się na boki, a Hearns w pierwszych rundach nie do końca miał inny pomysł na walkę niż lewy prosty. Mimo to trafiał częściej i pierwsze rundy przebiegły pod jego dyktando.

Szósta runda to w końcu dużo lepsza odsłona w wykonaniu Sugara Raya Leonarda. Częściej dochodził do półdystansu, trafiał kombinacjami, a Hearns zdawał się nie mieć recepty na jego ataki. Hearns dużo lepiej czuł się walcząc na dystans i przy atakach Leonarda widać było luki w jego defensywie.

Fantastyczna runda numer siedem Sugara Raya Leonarda. Coraz łatwiej podchodził pod lewym prostym Hearnsa, który nie był już tak szybki jak w pierwszych rundach. Przechodził do półdystansu i ciosami na korpus osłabiał rywala, który przyjął w tym starciu wiele mocnych uderzeń.

W kolejnych trzech minutach znów stroną dominującą był Leonard. Teraz to Hearns tańczył wokół rywala, chodząc na boki, zupełnie jak Leonard z początku walki. Jak szybko zmienił się obraz walki! Sugar Ray podążał za rywalem, który jakby stracił pomysł na ten pojedynek.

Następne rundy to kompletna przemiana Hearnsa, który zaczął boksować bardzo mądrze, wykorzystując swój największy atut – zasięg ramion. Uruchomił lewy prosty, wyprzedzał ciosy Leonarda i skutecznie punktował.

W 12. rundzie przewaga Hearnsa rosła i wydawało się, że Leonard musiałby wygrać wszystkie rundy do końca walki, by myśleć choćby o remisie.

Trzynaste starcie i znowu zwrot akcji! Tym razem Leonard w połowie rundy zadał kapitalną kombinację lewy prawy, po której Hearnsowi ugięły się nogi. Błyskawicznie dopadł do rywala zasypując go gradem ciosów. Hearns rozpaczliwie bronił się przy linach, aż wypadł poza nie – sędzia jednak z niewiadomego powodu go nie liczył. Hearns nadal boksował na wstecznym biegu, próbując się bronić, lecz Leonard nie dawał mu chwili wytchnienia. Po chwili znów złapał go przy linach, wyprowadzając kolejną kombinację po której Hearns znów osunął się na liny. Tym razem sędzia Davey Pearl zaczął liczyć. Widać było, że Hearns nadal jest zamroczony i uratował go gong. Wydawało się, że Sugar Ray już nie wypuści zwycięstwa z rąk.

Przedostatnia runda. Hearns próbował dojść do siebie wykorzystując ruchliwość na nogach, lecz widać było, że Leonard skupiony był na celu, który musi wykonać. Konsekwentnie szedł do przodu. Potężnym prawym, po którym wzniósł ręce w geście triumfu, znów oszołomił Hearnsa. Pojedynek znów przeniósł się pod liny, gdzie Leonard zasypywał przecwinika ciosami, który nie odpowiadał. Sędzia ringowy zmuszony był przerwać walkę.

Do czasu nokatu Thomas Hearns prowadził na kartach punktowych wszystkich sędziów. Sam miałem wynik 125-121 dla niego przed czternastą rundą. Boks jest jednak nieprzewidywalny i za to go kochamy!

LEGENDARNE WALKI CZ. 12 MARVIN HAGLER – SUGAR RAY LEONARD

Walka pomiędzy Marvinem Haglerem i Sugarem Rayem Leonardem odbyła się w Caesars Palace w Las Vegas 6 kwietnia 1987 roku.
Broniący pasa WBC wagi średniej Hagler podejmował wracającego po 3-letniej przerwie Leonarda.
Pojedynek zapowiadał się emocjonująco.

W pierwszej rundzie Hagler szedł do przodu, a Leonard starał się punktować lewym prostym i unikać wejścia do półdystansu. Kolejne trzy starcia to większa celność Sugara Raya, który "tańczył" wokół rywala, próbując nie dopuścić do zwarcia.
Piąta runda już dużo lepsza w wykonaniu Haglera. W szóstej odsłonie Leonard jednak znów powrócił do stylu z pierwszych rund, a Hagler miał problem żeby wykorzystać swój atut, czyli siłę fizyczną. Musiał biegać za przeciwnikiem, co zabierało mu kondycję i nie pozwalało dobrze ustawić się do wyprowadzenia ataku. Przez pierwszą połowę walki Sugar Ray Leonard walczył dokładnie tak jak powinien, by wygrać z Haglerem – był lotny na nogach, zadawał szybkie ciosy i nie wchodził w wymiany.

Druga część pojedynku rozpoczęła się dla Haglera dużo lepiej. W siódmej rundzie częściej przebywał w półdystansie i zadawał więcej ciosów. Leonardowi coraz trudniej było utrzymać w bezpiecznej odległości skracającego dystans Haglera. Kolejne starcie miało podobny przebieg, Hagler napierał, ale Leonard zdawał się momentami odzyskiwać rytm z początku walki.

Kapitalna runda numer dziewięć! Przez połowę starcia Hagler dominował, miał Leonarda przy linach. Nic nie zapowiadało zmiany sytuacji, a jednak Leonard nagle przeszedł do ofensywy i zaskoczył rywala świetnymi kombinacjami. Po chwili walka znów przeniosła się pod liny, lecz od teraz mieliśmy prawdziwą wojnę cios za cios. Choć to Leonard stał tyłem do lin, nie pozostawał dłużny rywalowi. Kolejne dwie odsłony toczyły się głównie pod dyktando Leonarda, który zachował więcej sił i lepiej pracował na nogach. "Marvelous" wciąż jednak był groźny, wypatrywał szansy na zadanie mocnych ciosów, lecz nie było to łatwe przy tak dobrze poruszającym się przeciwniku.
Ostatnia runda to popis Leonarda – fenomenalna kombinacja kilkunastu ciosów wyprowadzona stojąc przy linach wywarła ogromne wrażenie na kibicach i z pewnością na sędziach punktowych.

Sędziowie orzekli wygraną Sugara Raya Leonarda niejednogłośną decyzją. Punktowali następująco: 115-113 Leonard, 113-115 Hagler i 118-110 Leonard.
Werdykt ten do dziś jest tematem dyskusji w świecie boksu, jedni uważają go za słuszny, inni za oszustwo.
Osobiście wypunktowałem zwycięstwo Sugara Raya Leonarda 115-113, ale walka była bardzo równa – mogła pójść w każdą stronę, więc o jakimkolwiek przekręcie wg mnie nie może być mowy.

LEGENDARNE WALKI CZ.11: MARVIN HAGLER - THOMAS HEARNS

Zaplanowany na 15 kwietnia 1985 roku pojedynek pomiędzy Thomasem Hearnsem i Marvinem Haglerem odbył się w Caesars Palace w Las Vegas.

Obaj pięściarze zawsze dawali kapitalne walki, ale nikt nie spodziewał się takiej wojny jaką zobaczyli kibice. Walka przeszła do historii jako jedna z największych wojen ringowych lat osiemdziesiątych.

Mistrz "Marvelous" Marvin Hagler bronił trzech pasów mistrzowskich: WBC, WBA i IBF wagi średniej.

Od pierwszego gongu Hagler nie zamierzał na nic czekać. Od razu ruszył do przodu, kilka razy mocno trafiając nieco zaskoczonego Hearnsa, który jednak po chwili mocno zaatakował i to Hagler dążył do klinczu. Od tego czasu była to juz wojna na wyniszczenie – cios za cios. Na twarzy Haglera pojawiło się rozcięcie. Intensywnością i brutalnością pojedynku zaskoczony był każdy – od kibiców na sali po samych komentatorów.
Co za runda! Przez wielu uważana za najlepszą pierwszą rundę w historii boksu!

Początek drugiej rundy to już brak szaleńczego ataku z obydwu stron. Hearns próbował trzymać Haglera na dystans używając lewego prostego, lecz wraz z upływem kolejnych sekund coraz trudniej mu to wychodziło. W drugiej połowie starcia Hagler dużo częściej przedzierał się do półdystansu i zadawał celne ciosy. Koniec rundy to przewaga Haglera, który nacierał na Hearnsa, który stał przy linach próbując unikać ciosów.

W trzeciej rundzie sędzia wezwał lekarza by spojrzał na rozcięcie u Haglera, które ciągle się powiększało. Lekarz pozwolił walczyć, ale nad Haglerem od tej pory wisiało widmo przerwania pojedynku. Musiał wziać sprawy w swoje ręce i tak też zrobił. Po chwili wyprowadził potężny prawy sierpowy, poprawił prawym prostym i Hearns wylądował na deskach. Wstał, lecz nie był w stanie kontynuować pojedynku. Sędzia przerwał walkę.

LEGENDARNE WALKI CZ.10: DIEGO CORRALES - JOSE LUIS CASTILLO I

W zaplanowanym na 7 maja 2005 roku w Las Vegas unifikacyjnym pojedynku wagi lekkiej stanęli naprzeciwko siebie Diego Corrales i Jose Luis Castillo.

Corrales posiadał wówczas pas WBO, a Castillo pas WBC. Walka została zakontraktowana na 12 rund.

Walkę obydwaj rozpoczęli na środku ringu, gdzie przez całą pierwszą rundę toczył się pojedynek. Pięściarze stali blisko siebie, wymieniając kombinacje. Bardzo aktywne pierwsze starcie z obu stron, w którym sędzia Tony Weeks miał sporo roboty przez częste klincze. Fantastyczna końcówka zapowiadała nam fenomenalny pojedynek.

Drugą rundę Castillo rozpoczął ciosami prostymi na korpus Amerykanina. Bardzo dobrze zadawał ciosy w kombinacji góra-dół, a po chwili trafil Corralesa potężnym prawym podbródkowym. Walka ciągle toczyła się w półdystansie. W drugiej połowie starcia to Corrales częściej trafiał, strzelając kilka razy mocnym lewym sierpowym. Druga połowa rundy zdecydowanie dla Corralesa.

Trzecie starcie dalej było toczone w zwarciu, runda jednak ze wskazaniem na Meksykanina, który trafiał częściej i mocniej, kilka razy lokując na szczęce rywala świetne prawe podbródkowe. Przyspieszenie Castillo w końcówce, czym pieczętuje zwycięstwo w rundzie.

Od początku czwartej rundy Castillo skupiał się na obijaniu dołów przeciwnika. Meksykanin bardziej różnicował kombinacje, czym mógł przekonać do siebie sędziów w tym starciu. Pod koniec rundy pojawiło się rozcięcie pod lewym okiem Castillo. Corrales również krwawił, lecz nie było to tak groźnie wyglądające jak u Meksykanina. Kolejna kapitalna runda.

Starcie numer pięć, również toczone w półdystansie, to obustronna wymiana ciosów. Bardzo trudna runda do punktowania, która mogła pójść w obie strony.

Kolejna runda rozpoczęła się podobnie jak poprzednie. Obaj pięściarze stali blisko siebie, wymieniając się mocnymi ciosami w półdystansie. Choć przez większość starcia Castillo częściej trafiał, nie była to wyraźna przewaga. Dopiero pod koniec rundy Meksykanin kapitalnie przyspieszył i Corrales wydawał się być w tarapatach. Gong kończący rundę przerwał jednak napór Castillo.

Siódma runda to niekończąca się wymiana ciosów z obu stron. Pięściarze ani na chwilę nie zmniejszali tempa, które było bardzo wysokie od samego początku walki. Chwilę przed końcem starcia Corrales trafił Castillo potężnym lewym sierpowym, po którym o mało co nie wylądował na deskach. Definitywnie uratował go wtedy gong kończący rundę.

Przed ósmym starciem oko Diego Corralesa było tak spuchnięte, że praktycznie uniemożliwiało mu widzenie. U Castillo rozcięcie też stawało się coraz bardziej niebezpieczne, lecz nie wyglądało to tak źle jak u rywala.

Runda numer osiem to idealna reklama tego pojedynku. Akcja nie ustawała ani na chwilę. Corrales od początku rundy napierał na Castillo, kilka razy bardzo mocno go trafiając. Meksykanin robił jednak co mógł, aby przeciwstawić się Amerykaninowi. Pod koniec rundy mu się to udało – ulokował na szczęce rywala kilka potężnych kombinacji, po których Corrales był na skraju nokautu. Wypluł ochraniacz na zęby, prawdopodobnie by zyskać cenne sekundy, co zresztą mu się udało i dotrwał do końca starcia.

Dziewiąta odsłona to kontynuacja wojny, która toczyła się od pierwszej rundy. Początek należał do Castillo, który trafił kilka razy kombinacją lewy-prawy. Później dwa razy uderzył on Corralesa poniżej pasa, za co jednak sędzie Weeks nie odjął mu punktu. Chwilę później do głosu zaczął dochodzić Corrales, ale Castillo nie pozostawał mu dłużny i do końca rundy mieliśmy prawdziwą wojnę na wyniszczenie.

Runda dziesiąta to poważny kandydat na najlepszą rundę w historii boksu.

Po kilkudziesięciu sekundach straszliwy lewy sierpowy Castillo rzucił na deski Corralesa. Amerykanin wstał na 8, lecz ponownie wypluł ochraniacz na zęby, chcąc zyskać dodatkowy czas na dojście do siebie. Po chwili Corrales znów wylądował na deskach po potężnym lewym i znowu wypluł ochraniacz, by zyskać sekundy. Sędzia Tony Weeks ukarał go za to ujemnym punktem. Po chwili zdawał się dochodzić do siebie, czego dowodem był bardzo mocny prawy sierpowy, który widocznie zrobił wrażenie na Castillo. Po chwili kapitalny lewy sierp Corralesa i to Meksykanin stał przy linach, a Amerykanin ładował w Castillo cały swój arsenał. Ponownie trafił bardzo mocnym lewym sierpowym, po którym Castillo był półprzytomny. Cała seria ciosów w stojącego przy linach Meksykanina zmusiła sędziego do przerwania pojedynku.

Co za fenomenalny powrót Corralesa! Dwa razy lądując na deskach zdołał dojść do siebie i znokautować Castillo.

Pięć miesięcy później doszło do wyczekiwanego przez wszystkich rewanżu, w którym nie było już takiej dramaturgii. Castillo znokautował Corralesa już w czwartej rundzie.

Planowano doprowadzić do trylogii, lecz z wielu powodów do tego nie doszło. Diego Corrales stoczył później dwa pojedynki, żadnego nie wygrywając. Dokładnie dwa lata po pojedynku “Chico” jadąc swoim motocyklem uderzył w samochód i zmarł. Miał 29 lat.

Castillo walczył na ringach zawodowych aż do 2014 roku, lecz nigdy nie zdobył tytułu mistrzowskiego.

LEGENDARNE WALKI CZ.9: ERIK MORALES - MARCO ANTONIO BARRERA I

19 lutego 2000 roku w Las Vegas odbył się pojedynek pomiędzy Erikiem Moralesem a Marco Antonio Barrerą. W stawce pojedynku były pasy WBC i WBO wagi superkoguciej.

Walka ta zdobyła później tytuł walki roku magazynu “The Ring”.

Morales, zwany przez wielu “El Terrible” przystępował do pojedynku z perfekcyjnym rekordem 35-0 (28 KO), jego rywal natomiast szczycił się dorobkiem 49-2 (36 KO).

Już od pierwszego gongu mogliśmy się spodziewać prawdziwej wojny. Obaj pięściarze ruszyli do ataku od początku, nie kalkulując. Barrera wydawał się być nieco szybszy w tej rundzie, kilka razy wyprzedzając Moralesa. Pod koniec rundy Marco uderzył poniżej pasa, co zirytowało Erika. Bardzo dobre otwierające starcie.

Runda druga rozpoczęła się nieco spokojniej, lecz po chwili się to zmieniło. Barrera zaczął trafiać kapitalnymi kombinacjami, którymi pochwalił się już w pierwszej odsłonie walki. Morales ewidentnie miał problem z utrzymaniem tempa, które narzucił mu przeciwnik. Barrera często blokował ciosy Moralesa na rękawicach, a sam trafiał czysto kombinacjami, różnicując płaszczyzny ciosów “góra-dół”. Runda bezsprzecznie dla Barrery.

Na początku trzeciego starcia Barrera świetnie skontrował Moralesa, umieszczając na jego wątrobie potężny lewy hak. Morales starał się uspokoić nieco walkę, lecz nieustanna presja rywala skutecznie mu w tym przeszkadzała. Kiedy trafił, Barrera oddawał kombinacją, konsekwentnie rozbijając wątrobę Moralesa. Dobra końcówka posiadacza pasa WBC, lecz była to kolejna runda, gdzie to mistrz świata WBO trafiał czyściej i mocniej.

Do czwartej rundy Morales wyszedł bardziej rozluźniony, co dało dobry efekt – zaciągnął rywala pod liny i trafił mocnym prawym. Po chwili poślizgnął się na macie ringu i jego chwilowa dominacja została przerwana. Barrera bardzo szybko odzyskał właściwy rytm i w połowie rundy to Morales był przy linach i bronił się przed kombinacjami rywala. Barrera kontynuował obijanie korpusu Moralesa, kilka razy nawet uderzając zbyt nisko, co jednak zostało bez zdecydowanej reakcji sędziego.

Runda numer pięć. Fenomenalny prawy Barrery zranił Moralesa, który wylądował na linach i próbował odeprzeć atak. Po chwili jednak byli już na środku ringu i to Barrera był w tarapatach po kilku kombinacjach Erika. Po raz pierwszy w tym pojedynku zobaczyliśmy Marco tylko broniącego się pod naporem ciosów rywala. Nie trwało to jednak długo. Po chwili urwał się i teraz to on zapędził oponenta pod liny, częstując go potężnymi trafieniami. Pod koniec rundy obaj wydawali się odczuwać trudy pojedynku, co przy takim tempie nie mogło dziwić. Co za fantastyczna odsłona!

Początek następnego starcia to podobnie jak końcówka wcześniejszego – nieco zwolnione tempo, lecz to w pełni zrozumiałe. Barrera konsekwentnie bił lewy na wątrobę, lecz widocznie zwolnił tempo w porównaniu do wcześniejszych rund. W końcówce częściej do głosu dochodził Morales, który zachował więcej sił.

Siódma runda zaczęła się od ataku Moralesa, jednak Barrera przypomniał o swoim lewym haku i nieco ostudził zapędy rywala. Marco po chwili trafił czystym prawym i Erik wylądował przy linach, jednak nie na długo. Kilkanaście sekund później wrócili na środek ringu i znów Morales był stroną dominującą. Barrera wyglądał na coraz bardziej zmęczonego, wolniej poruszał się na nogach, lecz w końcówce kilka razy kapitalnie trafił Moralesa.

W ósmym starciu już na początku potwierdziło się to, że Erik Morales zachował więcej sił, nacierał na Barrerę, był bardziej aktywny na nogach i zadawał więcej ciosów. Tak wyglądało większość rundy, lecz ostatnie 10 sekund to niespodziewane natarcie Barrery, które przyniosło efekty – kilka razy czysto trafił Moralesa, który ewidentnie nie spodziewał się takiego obrotu spraw mając rundę pod kontrolą.

Pierwsza minuta kolejnej odsłony walki to dominacja Barrery, który znów miał rywala przy linach. Po 60 sekundach Morales wyszedł z kryzysu i kilka razy mocno trafił przeciwnika ciosami na korpus, a następnie wyrzucił w jego stronę dobre kombinacje. Ostatnie sekundy, podobnie jak we wcześniejszej rundzie, to znów zryw Barrery, który ponownie zaskoczył Moralesa.

W dziesiątym starciu Barrera widocznie “stracił” nogi i wyczekiwał na skontrowanie rywala mocnym ciosem, co kilka razy mu się udało. Świetna ostatnia minuta, gdzie obaj wymieniali się potężnymi kombinacjami. Końcówkę standardowo “zaznaczył” Marco, lecz to nie wystarczyło by zapisać mu tę rundę – Erik był szybszy, aktywniejszy i bardziej lotny na nogach.

W przedostatniej, jedenastej odsłonie pojedynku to Morales znów był stroną aktywniejszą, choć kilka razy ciosy Barrery na korpus dały się Erikowi we znaki, chwilowo go stopując. W końcówce Marco znów spróbował przyspieszyć, lecz nie wszystkie ciosy dotarły do celu i nie zrobiło to takiego wrażenia jak we wcześniejszych rundach.

Ostatnia runda. Idealnie zaczął Barrera, przyspieszając i trafiając Moralesa kombinacjami, zaznaczając ciągle ciosy na korpus. Kiedy wydawało się, że Marco będzie stroną atakującą w tym starciu, Erik wrócił i coraz częściej dochodził do głosu i trafiał czysto skrajnie zmęczonego już rywala. Barrera nie zamierzał jednak kończyć tak tej walki – ruszył do ataku i ulokował na szczęce rywala potężny lewy, po którym Morales znów był przy linach i zaczął się cofać pod naporem ilości ciosów. Około pół minuty przed końcem Morales przyklęknął, a sędzia zaczął go liczyć. Niezadowolony, kręcił głową w stronę sędziego, przekonując że było to poślizgnięcie. Od razu po liczeniu ruszył do ataku i do końca pojedynku mieliśmy nieustanną wymianę ciosów z obu stron.

Co za walka!

Sędziowie punktowali 114-113 i 115-112 dla Moralesa, a jeden 114-113 dla Barrery. A więc niejednogłośną decyzją sędziowską wygrał Erik Morales.

Przez wielu ten werdykt uważany jest za niesłuszny, ja jednak podzielam zdanie dwóch pierwszych sędziów, sam punktowałem 114-113 dla Moralesa. Zdaję sobie jednak sprawę, że była to bardzo ciężka walka do oceniania, więc szanuję zdanie ludzi, którzy mieli werdykt w inną stronę.

LEGENDARNE WALKI CZ.8: ARTURO GATTI - MICKY WARD III

Trzeci pojedynek pomiędzy Arturo Gattim i Micky Wardem odbył się 7 czerwca 2003 roku w Atlantic City.

Obaj mocno rozpoczęli pojedynek. Przez większość czasu pierwsze starcie toczyło się na środku ringu. Runda z lekkim wskazaniem na Gattiego.
W drugiej odsłonie Gatti starał się korzystać ze swojej szybkości i trzymać lewym prostym na dystans Warda, co przez większość czasu mu wychodziło. Pod koniec starcia Ward uderzył poniżej pasa, lecz obyło się bez ostrzeżenia.
3 runda toczyła się na środku ringu i ciągle aktywniejszy był Gatti. Ward kilka razy dobrze skontrował Gattiego, ale nie wystarczyło to żeby przechylić szalę zwycięstwa w tej rundzie na swoją korzyść.
Świetne czwarte starcie, tym razem dużo bardziej aktywny Ward, który zasłużył na zwycięstwo w rundzie. Gatti w narożniku przed piątą rundą zgłosił trenerowi, że ma problem z prawą ręką. Od tej pory widać było, że nie bije prawą ręką z pełną siłą.
Piąta runda to większa aktywność Gattiego, lecz widać było niedyspozycję prawej ręki – cześćiej bił lewą, prawą tylko zaznaczał, bez siły. Pod koniec rundy Gatti uderzył poniżej pasa, lecz obyło się bez ujemnego punktu.
W szóstej rundzie Gatti boksował z przyklejoną do brody prawą ręką i starał się jak najmniej jej używać. Ward zdawał się coraz odważniej boksować, a w ostatnich sekundach rundy potężnym prawym posłał Gattiego na deski, którego uratował gong.
Ostatnie 4 rundy to większa aktywność Gattiego, który mimo kontuzji prawej ręki zdołał punktować potwornie zmęczonego już Warda. Ostatnia runda i jej końcówka to już standardowo jak w dwóch poprzednich walkach wojna na wyniszczenie.

Sędziowie punktowi byli jednomyślni: 2x 96-93 i 97-92 dla Gattiego. Osobiście punktowałem 97-92 Gatti.
Kolejna kapitalna walka! Polecam Wam całą trylogię Gatti-Ward, na pewno się nie zawiedziecie!

LEGENDARNE WALKI CZ.7: LENNOX LEWIS - WITALIJ KLICZKO

Po pokonaniu Mike’a Tysona w 2002 roku, kiedy ten był już cieniem pięściarza sprzed kilku lat, Lennox Lewis przymierzany był do starcia z młodszym z braci Kliczko. Władimir jednak niespodziewanie przegrał z Corriem Sandersem i stracił posiadany tytuł WBO.

Ekipa Lewisa przestała więc dążyć do tej walki i na czerwiec zaplanowano jego starcie z Kirkiem Johnsonem. Niedługo przed pojedynkiem Johnson doznał kontuzji i propozycję walki dostał starszy z braci Kliczko. Witalij oczywiście bez wahania przyjął ofertę…

Jak można się domyślać Ukrainiec nie był faworytem przy tak doświadczonym przeciwniku jakim był Lewis. Nikt nie spodziewał się takiego przebiegu walki, jaki kibice w Staples Center w Los Angeles mieli zobaczyć tego wieczoru.

21 czerwca 2003 roku w walce określanej jako “Walka Tytanów” zmierzyli się Lennox Lewis i Witalij Kliczko. Stawką pojedynku były pasy WBC i IBO wagi ciężkiej.

W pierwszych dwóch rundach ku zdziwieniu wszystkich agresorem był Kliczko. Często trafiał Lewisa mocnymi i czystymi ciosam czym wyrobił sobie prowadzenie na kartach punktowych. Na twarzy Lewisa pojawiło się rozcięcie spowodowane kumulacją ciosów.

W trzecim starciu Lennox też mocno trafił i na twarzy Witalija pojawiło się mocne rozcięcie pod lewym okiem.

W piątej odsłonie oko Kliczki wyglądało bardzo źle. Lewis trafił go również potężnym podbródkowym w kolejnej rundzie, ale Ukrainiec je ustał. Po szóstej rundzie kontuzja była już tak poważna, że lekarz zdecydował o zatrzymaniu pojedynku.

Zwycięzcą ogłoszono Lewisa, ale to Kliczko do chwili przerwania prowadził na kartach punktowych u wszystkich sędziów 58-56. Warto wspomnieć, że była to ostatnia walka Lennoxa Lewisa w karierze.

Kto wie jak potoczyłby się pojedynek, gdyby nie został zatrzymany – czy Kliczko dominowałby do końca pojedynku? A może doświadczenie Lewisa pomogłoby mu w dalszej fazie pojedynku?

Tego się już nie dowiemy, ale tak czy inaczej to jedna z walk, które prawdziwy fan pięściarstwa musi zobaczyć!

LEGENDARNE WALKI CZ.6: MUHAMMAD ALI - GEORGE FOREMAN

30 października 1974 roku w stolicy Zairu – Kinszasie odbył się pojedynek na szczycie wagi ciężkiej opisywany jako “The Rumble In The Jungle” pomiędzy niepokonanym Georgem Foremanem i challengerem Muhammadem Ali – byłym mistrzem.

Przed pojedynkiem Ali był “underdogiem”, bukmacherzy stawiali na Foremana w stosunku 1-4.
60 tysięczny tłum na stadionie zobaczył jednak sensację, bo to Ali zwyciężył, nokautując Foremana pod koniec ósmej rundy.

Don King, chcąc zorganizować pojedynek na szczycie na który czekał cały bokserski świat, przygotował dla każdego pięściarza osobne kontrakty. Zapewnił każdemu z nich 5 milionów dolarów, co na ówczesne czasy było niewyobrażalną sumą. Aby wywiązać się z zapewnień finansowych, King skorzystał z pomocy dyktatora Zairu, Mobutu Sese Seko.
Oboje spędzili większość przygotowań do walki w Zairze, aklimatyzując się do tropikalnego klimatu Afryki. Początkowo walka planowana była na 25 września, lecz z powodu rozcięcia pod prawym okiem Foremana podczas sparingu, została przesunięta na październik.

Znany ze swojej szybkości i nieuchwytności Ali zaczął w swoim stylu – od początkowego gongu zaczął świetnie pracować na nogach i wyprzedzał Foremana, kilka razy lokując prawy prosty na jego szczęce. Foreman próbował skrócić dystans, gdzie czułby się dużo lepiej, lecz Ali mu na to nie pozwalał, trafiając kolejnymi prostymi. Foreman kilka razy trafił Alego, lecz pod koniec rundy znów zaznaczyła się przewaga Muhammada.

Drugą rundę Ali w większości spędził przy linach, ale jak później przyznał taki był plan taktyczny na Foremana. Ali przyjął kilka uderzeń, ale bardzo ładnie kontrował ciosy przeciwnika, które bardzo często były wyrzucane w “powietrze”.

Piękna kombinacja lewy-prawy Alego na początek trzeciego starcia i przejście pod liny. Ali konsekwentnie realizował wcześniej założony plan, który zaczynał przynosić widoczne korzyści. Foreman był coraz bardziej sfrustrowany, podczas gdy przyjmował kolejne ciosy od Alego. Publiczność zaczęła skandować “Ali boma ye!”, co oznacza: “Ali zabij go!”.
Ali czuł się coraz pewniej widząc, że ciosy Foremana nie robią na nim dużego wrażenia. Był coraz bardziej rozluźniony i coraz częściej doprowadzał do głowy rywala kombinacje ciosów.

Piątą rundę Foreman zaczął nieco agresywniej, szukając sposobu na niewygodny boks Alego. Widać było oznaki zmęczenia u Alego, który prawie całe starcie spędził amortyzując ciosy stojąc przy linach i chowając się za podwójną gardą. Runda zdecydowanie dla Foremana, choć znów dużo ciosów nie doszło celu. Koniec rundy to szaleńczy atak Alego, który kilka razy trafił bardzo mocną kombinacją lewy-prawy.

Kapitalna praca lewym prostym Muhammada na początku szóstego starcia znów wyprowadziła z rytmu Georga, który miał problem ze skróceniem dystansu. W drugiej części rundy pojedynek znowu wrócił pod liny, a Foreman coraz częściej wpadał w Alego bez ciosów, sam jednocześnie je przyjmując.

7 runda nieco spokojniejsza z obu stron, lecz znów to Ali doprowadził do głowy Foremana więcej ciosów. Foreman kompletnie bez pomysłu na dalszą część pojedynku.

Starcie numer 8 to popis Muhammada Alego. Początek rundy i kilka świetnych prawych, kapitalne przepuszczenia. Foreman ciągle próbujący swoich sił w półdystansie, pod koniec starcia został trafiony podwójną kombinacją lewy-prawy, po której padł na deski i już z nich nie wstał.

Muhammad Ali pokazał kunszt boksu, dostosowując swój styl do przebiegu pojedynku. Zobaczył, że opieranie się na linach przynosi efekt, Foreman pudłował mnóstwo ciosów, a Ali w pełni kontrolował pojedynek.

Sam pojedynek przyniósł ogromne zyski i wielką oglądalność – ponad miliard widzów na całym świecie – 1/4 populacji świata w tamtym okresie!

LEGENDARNE WALKI CZ. 5: TOMASZ ADAMEK - PAUL BRIGGS I

21 maja 2005 roku w słynnej hali United Center w Chicago zmierzyli się Tomasz Adamek i Paul Briggs. Stawką pojedynku był pas WBC kategorii półciężkiej. Pas, o który walczyli poprzednio posiadał Antonio Tarver, lecz został mu on odebrany przez odmowę walki z pretendentem nr 1 – właśnie Paulem Briggsem. Przez wielu fanów i ekspertów pięściarstwa walka ta uważana jest za jedną z najlepszych w historii polskiego boksu.

Niepokonany wówczas Adamek na cztery tygodnie przed walką doznał złamania nosa i pojedynek stanął pod znakiem zapytania. Góral jednak na własną odpowiedzialność przystąpił do walki z nie do końca wyleczonym urazem nosa.

Po raz pierwszy Adamek wchodził do ringu przy słynnej już dziś piosence Funky Polaka – “Pamiętaj”. W Chicago dopingowała go bardzo liczna grupa rodaków. Ciekawostką jest fakt, że na tej samej gali w głównej walce wieczoru wystąpił Andrzej Gołota. Zmierzył się on z Lemonem Brewsterem o pas WBO kategorii ciężkiej.

Od pierwszej do ostatniej rundy oglądaliśmy fenomenalne widowisko z dwóch stron.

Na początku pierwszej rundy Adamek zaczął wywierać presję na rywalu, konsekwentnie pracował lewym prostym i kilka razy mocno trafił Briggsa prawym prostym. Przeciwnik jednak nie pozostawał dłużny i kilka razy postraszył Tomka ciosami z prawej ręki.

Już na początku drugiej rundy Briggs doznał kontuzji lewego łuku brwiowego po zderzeniu głowami. Na głowie Australijczyka pojawiło się dość mocne krwawienie, lecz sędzia po konsultacji z lekarzem wznowił pojedynek. Briggs ruszył do ataku, bo wiedział że rozcięcie może bardzo szybko się powiększać. Kilka razy trafił Tomka, ale coraz bardziej przeszkadzało mu krwawienie, które utrudniało widzenie. Polak umiejętnie to wykorzystywał i było to kolejne starcie gdzie trafiał częściej i celniej.

Trzecią rundę Briggs otworzył bardzo mocno, dwa razy trafiając czysto Tomka kombinacją lewy-prawy. W wyniku tych ciosów prawe oko Adamka bardzo spuchło, utrudniając mu widzenie. Runda wyrównana, w której obaj mieli swoje momenty.

Runda numer cztery zaczęła się pojedynkiem na lewe proste. Dalsza część starcia była wyrównana, z dwóch stron widzieliśmy dobre akcje – runda mogła pójść w obie strony.

Piąte starcie i kolejne świetne widowisko z obu stron. W końcówce rundy Tomek przyjął bardzo mocny prawy od Briggsa.

W szóstej rundzie częściej trafiał Briggs. Po kilku mocnych ciosach mogliśmy zaobserwować, że odnawia się u Tomka kontuzja nosa, a cutman Jim Strickland miał coraz więcej roboty.

Po słabszej wcześniejszej rundzie Tomek wrócił na właściwe tory. Częściej pracował lewym prostym i dobrze obijał korpus rywala. Briggs jednak nie zwalniał tempa i była to kolejna runda, w której ciężko było wskazać zwycięzcę.

Ósmą odsłonę efektowniej zaczął Briggs. Po kilku jego mocnych ciosach Adamek stracił na chwilę równowagę, a po chwili Australijczyk poprawił kombinacją lewy-prawy i Tomek był w lekkich tarapatach. Gdy wydawało się, że Tomek wrócił do gry, Briggs kilka razy ponownie mocno trafił Polaka i znowu Adamek przeżywał kryzys. Końcówka rundy to już absolutna wojna z dwóch stron. Kapitalne starcie. Pięściarze dostają od publiczności owacje na stojąco.

Dziewiąta runda zaczęła się nieco spokojniej. Po pierwszej minucie wróciliśmy jednak do tego co oglądaliśmy we wcześniejszym starciu. Briggs kilka razy mocno trafił prawym, Tomek starał się bić kombinacjami. Tym razem Adamek trafiał częściej, Briggs mocniej. Kolejne bardzo dobre widowisko z dwóch stron, wystarczyło zresztą popatrzeć na twarze obu zawodników by zobaczyć jak zacięta jest to walka.

Kolejne starcie dużo lepsze w wykonaniu Adamka. Briggs co prawda kilka razy zaskoczył Tomka mocnymi ciosami, lecz nie bił już z taką intensywnością jak we wcześniejszych rundach. Adamek zaakcentował końcówkę rundy dobrą kombinacją i to on bardziej zasłużył na triumf w tej odsłonie.

Jedenasta runda to absolutna ringowa wojna. Od początku do końca oglądaliśmy bardzo mocne ciosy spadające na głowy obu zawodników. Adamek częściej bił kombinacjami i to on więcej razy trafił Australijczyka. Widać było już duże zmęczenie u obu pięściarzy.

Przed ostatnim starciem nikt nie wiedział kto zostanie mistrzem świata. Każdy kibic w hali oglądał decydującą rundę na stojąco.

Jak można było się spodziewać, od początku doświadczyliśmy dużej intenstywności z obu stron, lecz to Adamek wyglądał na tego, który zachował więcej sił. Lepiej poruszał się na nogach i wyprzedzał Briggsa ciosami prostymi. Zdecydowane zwycięstwo Polaka w tej rundzie, choć w końcówce do głowy Tomka doszło kilka mocnych uderzeń Australijczyka.

Byliśmy świadkami dwunastu kapitalnych rund, które automatycznie przeszły do historii boksu. Obaj pięściarze spotkali się po raz drugi rok później i była to równie emocjonująca walka, która również zapisała się w pamięci kibiców na zawsze. O tej walce opowiem jednak w innym artykule.

Ku uciesze zgromadzonych w hali i przed telewizorami Polaków, stosunkiem głosów dwa do remisu zwycięzcą został ogłoszony Tomasz Adamek. Został on tym samym mistrzem świata WBC kategorii półciężkiej i to właśnie wtedy pokazał się całemu światu i jego kariera nabrała tempa. Sędziowie punktowali następująco: 117-113, 115-113, 114-114.

Za każdym razem gdy wracam do tej walki (a robię to dość często) wywołuje ona we mnie niesamowite emocje. Jeśli ktoś jakimś cudem nie widział tego pojedynku, to polecam jak najszybciej to nadrobić.

Ja wytypowałem w tej walce zwycięstwo Adamka 115-113, a kto u Was triumfował na kartach punktowych?

LEGENDARNE WALKI CZ. 4: SAUL 'CANELO' ALVAREZ - GIENNADIJ GOŁOWKIN II

Na rewanż Saula “Canelo” Alvareza z Giennadijem Gołowkinem czekał cały bokserski świat. Po pierwszej świetnej walce, która zakończyła się kontrowersyjnym dla wielu remisem, kibice byli spragnieni drugiej walki.

Planowo walka rewanżowa miała odbyć się 5 maja 2018 roku, ale na początku marca Canelo został jednak przyłapany na zażywaniu dopingu. Jego próbki zawierały ślady ‘clenbuterolu’. Komisja Stanu Nevada zawiesiła go na okres sześciu miesięcy. Walka oczywiście została odwołana, ale strony dogadały się w sprawie przełożenia rewanżu na wrzesień.

Po pierwszej walce tych zawodników, która odbyła się rok wcześniej, mogliśmy z pewnością stwierdzić, że będziemy oglądać świetne widowisko po raz kolejny.

Obaj pięściarze pokazali wtedy świetne umiejętności i po 12 rundach został ogłoszony remis. Jakkolwiek walka była ciężka do punktowania, tak kartę Pani Adelaide Byrd (118-110 Canelo) trzeba uznać za kompletnie kompromitującą.

28 stycznia 2018 po kilkumiesięcznych negocjacjach HBO oficjalnie ogłosiło rewanżowy pojedynek, który miał się odbyć 5 maja. Do pojedynku jednak doszło dopiero w połowie września. Magazyn ‘The Ring’ dorzucił do stawki pojedynku swój prestiżowy pas.

15 września 2008 roku w hali T-Mobile Arena zasiadło 22 tysiące kibiców, a pojedynek był transmitowany przez HBO w systemie PPV.

Pierwszą rundę obaj zaczęli dosyć agresywnie, Gołowkin operował lewym prostym, Canelo bardziej różnicował ciosy, kilka razy trafiając na korpus. Bardzo bliska runda, ciężka do punktowania.

Na początku drugiej rundy zaczął się dla nas rysować plan Alvareza na ten pojedynek. Całkowicie odmienny od tego jak walczył w pierwszej walce – tym razem starał się boksować bardziej na lewej nodze, umiejętnie “trzymając” środek ringu.
Zaczął on od dobrej kombinacji ciosów, Gołowkin za to cały czas pracował lewym prostym, coraz częściej dochodzącym głowy Meksykanina. Dwie minuty przed końcem Canelo trafił Kazacha potężnym lewym sierpowym, markując wcześniej cios na dół. 99% pięściarzy na świecie po takim ciosie zaliczyłoby deski, ale nie Gołowkin. Chwilę później bardzo ładna kombinacja z kontry Canelo, powtórzona pod koniec rundy.

3 starcie GGG zaczął agresywniej. Widać było, że z czasem jest bardziej rozluźniony i zadaje więcej ciosów. Canelo poluje na skontrowanie Kazacha, co kilka razy mu się udaje.

4 runda i piękny podbródek z prawej ręki Gołowkina. W końcu GGG zaczął częściej używać innych ciosów niż proste. Wyraźnie jednak w arsenale Kazacha brakuje ciosów na korpus, czego nie szczędzi mu Meksykanin.

5 i 6 runda bardzo dynamiczne z obu stron od pierwszej do ostatniej sekundy. Kapitalny boks.

7 runda to coraz więcej ciosów na dół Canelo, czego nadal brakuje ze strony Gołowkina. Na uwagę zasługuje fakt, jak Alvarez fantastycznie “trzyma” się środka ringu, nie daje się w żadnym momencie zepchnąć pod liny i realizuje tym samym swój plan na pojedynek w stu procentach. Końcówka rundy dla Giennadija.

8 starcie przez większość czasu toczyło się w półdystansie, gdzie oglądaliśmy świetne wymiany. Kolejna piękna dla oka runda.

Niesamowicie intensywne tempo pojedynku, które w 9. rundzie wcale nie malało, choć to Canelo zwolnił i nie zadawał już tyłu ciosów co wcześniej. Częściej i celniej trafiał Gołowkin.

W 10 rundzie Canelo znów przyspieszył, ale GGG konsekwentnie pracował lewym prostym, a w połowie rundy trafił potężnym prawym prostym.

W przedostatnim starciu po raz pierwszy zobaczyliśmy Canelo przy linach, cofającego się. Widać było ogromne zmęczenie i trzymanie się planu i środka ringu było coraz trudniejsze.

Na ostatnią rundę więcej sił zdecydowanie zachował Gołowkin, który od początku mocno ruszył na Canelo i to on częściej trafiał w końcowym starciu.

Owacje na stojąco od kibiców po fenomenalnym pojedynku z obu stron. Niesamowicie intensywne tempo przez cały 12-rundowy dystans.

Sędziowie wypunktowali zwycięstwo Canelo stosunkiem głosów dwa do remisu (2x 115-113 i 114-114). Wynik po raz kolejny został szeroko skomentowany na świecie. Eksperci uważali go za bardzo kontrowersyjny. Osobiście się z tym nie zgadzam. Walka była bardzo równa, mogła pójść w obie strony, a już na pewno wstrzymałbym się od określania tego “przekrętem”. Znam tą walkę niemal na pamięć, oglądałem ją kilkanaście razy bardzo dokładnie i za każdym razem widziałem zwycięstwo Canelo jedną bądź dwoma rundami.

Każdy fan ma prawo do swojego zdania i ja szanuję opinię innych. Moim zdaniem nazywanie tego werdyktu “wałkiem” jest nie do końca trafione. Należy zwrócić uwagę choćby na statystykę celnych ciosów na korpus (46 do 6 dla Canelo).

Należy oddać bezwzględny szacunek obu pięściarzom za starcie, które zapisało się na kartach historii boksu. Magazyn “The Ring” uznał je za najlepsze w 2018 roku.

Jeśli nie widzieliście tego pojedynku koniecznie musicie to nadrobić!

LEGENDARNE WALKI CZ. 3: MANNY PACQUIAO - JUAN MANUEL MARQUEZ I

Pierwsza walka pomiędzy Mannym Pacquiao, a Juanem Manuelem Marquezem uważana jest przez fanów za istną perełkę. Pięściarze pokazali absolutny kunszt boksu i nie znam człowieka, który choć raz nie powróciłby po latach do tego pojedynku.

Jak się później okazało, była to jedna z czterech potyczek tych dwóch bokserów, lecz bezapelacyjnie był to pojedynek najlepszy i najbardziej ekscytujący.

Zaplanowana na 8 maja 2004 roku walka odbyła się w słynnym MGM Grand w Las Vegas. Pojedynek został zakontraktowany na 12 rund, a stawką były pasy WBA i IBF kategorii piórkowej bronione przez Marqueza.

Obaj pięściarze zaczęli pojedynek bardzo agresywnie. Do połowy pierwszej rundy przewagę budował Marquez, kilka razy dobrze łapiąc Filipińczyka na mocną kontrę.

Obraz pojedynku zmienił się, gdy w połowie rundy Pacquiao trafił bardzo mocno z lewej ręki i Marquez pierwszy raz wylądował na deskach. Meksykanin wstał, lecz Pacquiao błyskawicznie doskoczył do niego, zasypał serią ciosów i po kolejnym mocnym lewym ponownie widzieliśmy Marqueza na deskach. Znowu się podniósł, ale już po chwili kolejny, trzeci raz przywitał się z podłogą po kolejnej serii ciosów!

Meksykanin dotrwał do końca rundy, lecz zanosiło się na szybkie zwycięstwo Filipińczyka.

W drugiej rundzie tempo pojedynku trochę osłabło, co było dobrym znakiem dla Marqueza, który nie radził sobie z szybkością Pacquiao. U Marqueza pojawiło się krwawienie z nosa, ale kilka razy dobrze skontrował Filipińczyka. Jednak to Pacquiao kontrolował rundę i jemu należało zapisać na konto drugie starcie.

W trzecim i czwartym starciu to Marquez trafiał częściej, kilka razy złapał mocnym ciosem Pacquiao, który był już bardziej ostrożny w swoich atakach, wiedząc że Meksykanin chce go mocno skontrować.

Rundy numer pięć i sześć również powędrowały na konto Marqueza, który zaczynał kontrolować pojedynek, trafiał bardzo mocne ciosy na dół i bardzo mądrze uruchomił prawą rękę, która zaskakiwała Pacquiao. Podobnie wyglądały starcia siódme i ósme, chociaż Filipińczyk zdawał się wracać do swojego rytmu z pierwszych rund.

Dziewiąte i dziesiąte starcia typowo taktyczne, ale to Manny częściej czysto trafiał i bił kombinacjami. Marquez uruchamiał się w końcówkach, lecz było to za mało by wygrać rundę.

W jedenastej rundzie widać było już wielkie zmęczenie u obu zawodników, lecz w żadnym wypadku nie sprawiało to pojedynku mniej ekscytującym. Bardzo aktywna runda z dwóch stron, mogła pójść w każdą stronę.

W końcu decydujące, starcie numer dwanaście. Marquez zaczął bardzo agresywnie i mądrze, wiedział że chcąc wygrać pojedynek w ostatniej rundzie musi zdominować Pacquiao, bo pierwszą przegrał aż 10-6. Pomysł okazał się trafiony, agresywność Marqueza nie pozwoliła rozwinąć się Pacquiao, który kilka razy nadział się na kontrę.

Komentatorzy określili to starcie bezsprzecznie “Walką Roku”, a przypomnijmy że toczyła się ona w maju!

Fantastyczny pojedynek, który każdy fan boksu musi obejrzeć!

Oficjalna punktacja: 115-110 Marquez, 115-110 Pacquiao, 113-113.

Sędziowie ogłosili remis. Według mnie walka była tak równa i ciężka w punktowaniu, że mogła pójść w każdą stronę. A Wy jak punktowaliście walkę?

Zapraszam do obejrzenia całej walki.

LEGENDARNE WALKI CZ. 2: ARTURO GATTI - MICKY WARD II

Druga walka pomiędzy Arturo Gattim i Micky Wardem odbyła się 23 listopada 2002 roku w Atlantic City.

Bardzo dobrze pojedynek zaczął Arturo Gatti, który wykorzystywał lewy prosty i starał się trzymać Warda na dystans często kontrując. Drugą rundę Ward zaczął nieco agresywniej, Jednak w przekroju całej rundy to ciosy Gattiego częściej docierały do głowy rywala.

3 runda tylko udowodniła przewagę Gattiego. Kapitalnym prawym rzucił Warda na deski, który po liczeniu nie zdążył dojść do siebie, a już po chwili został zasypany gradem ciosów. Doświadczenie jednak pomogło mu przetrwać. Stał przy linach, dążył do klinczu, a jego nogi wydawały się być jak z waty. Kiedy Gatti poczuł się za pewnie, Ward kilka razy mocno trafił, pokazując że pozostaje jeszcze w grze. Kapitalna runda.
W kolejnym starciu Gatti znów lepszy, choć mniej już pracował lewym prostym, przez co Ward łatwiej podchodził i zadawał celne ciosy.
Piąta runda to popis możliwości defensywnych Gattiego. Kilka razy fenomenalnie skontrował też Warda.
6 starcie znowu na korzyść Gattiego, który uruchomił lewy prosty i nie pozwalał Wardowi dojść do półdystansu.
Do końca starcia obraz pojedynku nie zmienił się. Jedyna runda, którą można było zapisać na konto Warda to ósma. Ostatnie sekundy walki to podobnie jak w pierwszej walce, wojna cios za cios.

Tym razem decyzja sędziów była jednogłośna. Zwycięzcą został Arturo Gatti, a sędziowie punktowali: 2x 98-91 i 98-90. Osobiście nie dałem żadnej rundy Wardowi i moja punktacja to 100-89.

Choć druga walka pomiędzy tymi bokserami nie była już tak emocjonująca co pierwsza, wciąż jest to kapitalny pojedynek, który każdy fan musi zobaczyć!

LEGENDARNE WALKI CZ 1: ARTURO GATTI - MICKY WARD I

18 maja 2002 roku odbył się pierwszy pojedynek pomiędzy Arturo Gattim i Micky Wardem. Pojedynek przez wielu uważany za jeden z najlepszych w historii, a trylogia walk tych Panów to istny klasyk i obowiązkowa pozycja dla każdego fana boksu.

Kapitalne pierwsze 3 rundy Gattiego, trafiał częściej i mocniej. Już w pierwszym starciu pojawiło się rozcięcie na twarzy Warda po jednym z ciosów Gattiego. W 4 rundzie sędzia odjął Gattiemu punkt za cios poniżej pasa. W kolejnym starciu Ward prezentował się dużo lepiej, a pod koniec rundy wstrząsnął Gattim wyprowadzając kapitalną kombinację ciosów. Runda 6 i 7 to kolejne rundy Gattiego. W kolejnej Ward znów miał większą przewagę, a przed końcem rundy znów zasypał rywala gradem ciosów.
Runda nr 9 to bez wątpienia jedna z najlepszych rund w historii. Po potężnym ciosie na korpus, Gatti był na deskach a sędzia był o krok od przerwania pojedynku. Mimo to przetrwał kryzys i zdołał zmusić Warda do defensywy i wygrać ostatnią rundę z wycieńczonym już Wardem. Pod koniec walki żaden z pięściarzy nie myślał już o defensywie, oglądaliśmy otwartą wojnę cios za cios.

Sędziowie orzekli MD (decyzję większościową), dwóch sędziów punktowało 95-93 i 94-93 dla Warda, trzeci 94-94.
Moja punktacja walki to 94-94, ale werdykt mógł pójść w obie strony i nie jest w żadnym stopniu dla nikogo krzywdzący.

wtorek, 7 lipca 2020

Jose Zepeda - Kendo Castaneda

Dziś na gali Top Rank w Las Vegas ciekawy pojedynek Jose Zepeda (31-2, 25 KO) - Kendo Castaneda (17-1, 8 KO).
Transmisja gali od 2:00 w Polsacie Sport.